افتاب تازه چند نیزه از نوک قله ی هاله این طرف تر امده بود که اوامر و فرمان اگنده با طعم، طعنه و کنایه ای مادر عین جوال دوز سر در جگرم فرو برد.

_آدم به اندازه ای تو خرج یک خانه ده گردنش است.

"خرج یک خانه" را طوری تلفظ کرد که عین فلفل کامم را تلخ کرد و دونیا پیش چشمم رنگ باخت و یک تکه مثل قیر سیاه شد.  هنوز درگ ام بجای نرسیده بود که بفهمم قصد اش گذاشتن هندوانه زیر بغلم است و میخواهد غیرت ام را بر انگیزد.

طبق اخلاق همیشگی ام سر به سمت مخالف چرخاندم و وانمود کردم ‌که حرف اش برایم پشیزی هم ارزش ندارد به اضافات ان سرچرخاندن و گردن تاب دادن، عین دشمن خونی پیش روی اش رژه رفتم تا بفهمد که دیگه تاریخ امر و نهی کردن اش گذشته و خریدار ندارد. آنهم برای من. منی که پسر آخر خوانواده هستم.

همین جا باید بگویم که حاصل ازواج پدر و مادرم شش فرزند است که از قضا فرزند اول و از اخر دوم که من باشم پسر هستیم. بقیه دخترهستند.

از اصل مطلب دور نروم. چند قدم انطرف تر رفتم و با حرکات حرص دراور نشان دادم که  روی تصمیم ام ثابت قدم هستم  ولی او هم بد تر ازمن تا مته به خشخاش نینداخت کوتا نیامد. گمانم دست ام را خوانده بود و میدانیست جبهه گیری های من عمر طولانی ندارد و عاقبت پرچمدار پیروزی خودش است که گفت.

_بازی کو ، شور بخور، او دیگهِ تو از صب رفته ماتلی از تویه!

منظورش از "او دیگه " برادرم بود که از صبح تا هنوز حضورش را ندیده بودم و از همان کله ای سحر که از خواب بلند شدم استخوانهایم خبر دار شد و شاخک هایم خبر اورد که رفته است برای هیزوم.

خدا خودش شاهد است جای بدی هم رفته بود. انسوی کوه هاله که ما به ان تنابید میگفتم. باز جای شکر اش باقی بود که موعودگاه یعنی جای که قرار شده بود من الاغ را ببرم این طرف بود دقیق جلوی دروازه‌ سنگ. وگرنه رفتن به تنابید کمتر از رفتن به پشت کوه قاف نبود. انهم با آن الاغ لعنتی که مامور عذاب من بود.

راست اش بردن ان لعنتی تا همان دروازه سنگ نیز موی برتنم راست میکرد.  از توصیف  صفات ان فعلا همین قدر کافی است که بگویم  نمونه ای مثال در بین تمام الاغ های قریه بود.

بر گردیم سر اصل قضیه اخم های گیره خورده مادر راه  نجات را برویم بست  و نچ نچ هایم اثری نبخشید.  هرچه هم خودم را به زمین و زمان زدم اخرش محکوم شدم به اطاعت بدون چون و چرا.  با تظاهر بی خیالی اما مقاومت به فنا رفته به نوک تخته بام نزدیک شدم.

یک قدم مانده به لبه ای بام استادم و دست ام  را سایه بان صورت ام قرار داده به ردیف از سنگ های که عین دیوار قله ای هاله را حصار کشیده بود نگاه کردم.
کاروان ابرهای شناور از دل آسمان اهسته، اهسته درحال حرکت بود و سینه خیز از نوک قله عبور میکردند و انسوی که نا پیدا بود پنهان می‌شدند.
چشم ریز کردم برای دیدن دروازه سنگ در میان صخره های که پهلوی ابر‌ها را شکافته و میل دریدن اسمان را داشت. ولی موفق نشدم جای مقصود را از فاصله که من قرار داشتم ببينم.  محال بود آن معبرکوچک که حالا ابر هم رویش سایه افگنده بود را با چشمان غیر مسلح ببینم.

تا از یادم نرفته خوب است مشخصات ظاهری ان الاغ که همیشه ای خدا خون جگرم را خورده بود بنوسم.
رنگ اش سبز بود. نه از آن سبز های که احتمالا شما فکر میکنید ولی ما به ان سبز میگفتم. دچار کور رنگی هم نبودیم اما حيوانات که انگونه رنگ داشته باشد سبز میگویم. نشانه ای دیگرش دانه ای بزرگ بود به اندازه یک توپ کوچک روی ران  اش بیرون زده بود و او را شهره شهر و زبان زد قریه ساخته بود. گذشته از اینها چهار استخوان بود بس!  قدرتی هرچه هم می‌خورد چاق نمی‌شد انگار که یک سال است روی علف را ندیده باشد. راه رفتن اش هم که افتضاخ بود و در یک کلام  روی زلزله را سفید کرده بود.

خلاصه مغلوب مادر شدم و پزیرفتم که الاغ را به موعودگا برسانم. با درون اشوب و ظاهر بی تفاوتی که زاییده اعتماد به نفس کاذب ام بود به سمت طویله رفتم.  بیچاره سر در ابخور غم گذاشته بود و چرت میزد گمانم شست اش خبر دار شده بود که امروز چه قشقرایی براه  می اندازد.

صادقانه بگویم جان مرگ کندم تا پالان را به پشت اش گذاشتم. وقتی یک پایم را لبه ابخور و زانویم دیگرم  را روی پالان تکیه دادم و تسمه ای تنکش را کشیدم احساس غرور کردم. حداقل توانسته بودم به تنهایی یک کار را از پیش ببرم. ولی وقتی خواستم بارجامه را ببندم برق از بدنم گذشت، تنکش آنطور که باید محکم می‌شد نشده بود. مضطرب و نگران بدون تجدید نظر روی بستن تنکش، بارجامه را بستم و به قله کوه که قرار بود تا چند ساعت دیگر انجا باشم نگاه کردم.افتاب تازه چند نیزه از نوک قله ی هاله این طرف تر امده بود که اوامر و فرمان اگنده با طعم، طعنه و کنایه ای مادر عین جوال دوز سر در جگرم فرو برد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: